Ostatnio chodzi mi po głowie pewna myśl.
Czytałem ksiązkę którą już znałem, i pomimo tego że w dalszym ciągu była znakomita, to jednak miałem zupełnie inne odczucia gdy czytałem ją po raz pierwszy. Bo przecież była ona nieznana, zaskakująca, nieprzewidywalna. Niestety za kolejnym razam juz wiemy co będzie na następnej stronie, i przez to traci się to co najlepsze.

Mam więc takie pytanie. Załóżmy że macie możliwość zapomnienia w całości jednej jedynej książki (lub cyklu). Jaką pozycję byście wybrali, aby od nowa cieszyc się jej treścią.

A czym to się różni od kilku tematów "moja ulubiona książka", "1853485 najlepszych książek sf&f", "co trzeba znać" itepe itede?

Po raz pierwszy (kolejny hyhy) chciałbym przeczytać Diunę, Gwiazdę chłosty - Herberta; Ostatni dzień stworzenia - Jeschke; cykl Fundacja, Równi bogom - Asimova; Hiob, Obcy w obcym kraju - Heinleina; Niekończącą się opowieść - Ende.
Takich książek jest w pytę, dorzuciłbym jeszcze Ksenocyd - Carda, ale jednak nie skręca mnie z radości na myśl ponownej lektury ;]

Owszem, każda książka traci przy ponownym czytaniu, ale nie powiesz chyba że ze wszystkimi jest tak samo? Na pewno niektóre tracą o wiele więcej od innych. Dla przykładu podam mój typ, może on pozwoli ci to lepiej zrozumieć.

Dla mnie książką która najwięcej traci po ponownym czytaniu jest cykl „Pieśń Lodu i Ognia” Martina. Nie jest to mój ulubiony cykl (jest na 3 miejscu) ale ze wszystkich książek jakie czytałem to właśnie on traci najwięcej po ponownym czytaniu. W końcu w tej pozycji jest tyle nieprzewidywalnych zwrotów akcji, że znajomość tego co będzie dalej jest dla mnie najbardziej problematyczna.
Z drugiej strony mam swoje książki, które czytałem kilka razy i znajomość ich treści nie jest takim utrudnieniem. Przykład -> David Gemmell i jego niektóre książki. Czytam je szybko i z przyjemnością, a to ze wiem co będzie dalej nie jest aż takim utrudnieniem jak we wspomnianym wyżej cyklu Martina, ponieważ nie ma tu aż takich złożoności.
Istnieją też takie lektury, które pomimo że są bardzo ciekawe i mi się podobają, to czytać ich ponownie nie mam najmniejszej ochoty bo było by to dla mnie zbyt mulaste i raczej bym ich nie skończył.

Jak dla mnie niektóre ksiażki zyskują przy czytaniu ponownym - wyłapuje się smaczki, odwołania, aluzje czy alegorie do innych dzieł. Dlatego Diunę mogę czytać wiele rzy i mi się nie nudzi, choc fabułę pamietam na wylot.
Ponadto dobrze jest czasem sięgnąć do jakiejś ksiązki po x latach. Dziś np. zupełnie inaczej odczytuję wiele książek Lema niż 15 lat temu, o wiele wiecej z nich rozumiem, zupełnie inaczej odczytuje wiele kontekstów. Polecam jesli chodzi o Lema taki zabieg. Ja byłem wielokrotnie naprawdę mocno zaskoczony zmianą sposbu odczytywania przeze mnie np. Summa technologiae czy kataru

Tolkien

Chciałabym odkryć na nowo Śródziemie.

No i "Świat Dysku"