Nibylandia – odcięta od świata, bajkowa wyspa to bezpieczny azyl, miejsce ucieczki. Jej charakterystyczna cecha – mieszkańcy zapominają o tym co złe – to symbol wyparcia.
Skarb – prawda, o której Kuba chce zapomnieć
Krokodyl – psychiczna bariera oddzielająca prawdę od świadomości
Opikanoba – podświadome lęki i urazy, które Kuba obraca w agresję
Piraci – część umysłu Kuby, która dąży do ujawnienia zepchniętej do podświadomości prawdy. Dlatego piraci wracają – ta część umysłu nigdy nie zostanie całkowicie pokonana. I dlatego mieszkańcy krainy nieustannie z nimi walczą.
Piotruś – wspomnienie dzieciństwa Kuby.
Pan – to, kim Piotruś chce się stać (podziwiany za swe talenty, dzielny przywódca, bohater). Uosobienie dziecięcych marzeń Kuby.
Piotruś Pan - to, kim Kuba chce się stać. Z jednej strony jest to ktoś podziwiany, ważny członek społeczeństwa (myślę, ze fakt, że Dzwoneczek została wysłana specjalnie po Piotrusia podkreśla tę tęsknotę Kuby za byciem docenionym, dostrzeżonym). Z drugiej strony jest wolny od wszelkich ograniczeń i, jako taki, może w imieniu Kuby dokonywać „zemsty”. Z tych 2 aspektów wynika ambiwalencja tej postaci.
Szkrab – pacjent, w którym Kuba dostrzegł siebie – skrzywdzone dziecko - i przeniósł go do swoich wizji. Dlatego jest najbardziej niewinną postacią. I dlatego zostaje najokrutniej skrzywdzony. Ta skrzywdzona niewinność stanowi drogę do prawdy, stąd Szkrab jest 1 z 2 postaci, które zostają wysłane po Skarb. I dlatego musi zostać usunięty z Nibylandii, jako zagrożenie dla jej istnienia.
Kundal – wspomnienie ojca. Kuba zachował głównie wspomnienia pozytywne. Jednak jest tu też scena, która pokazuje jego tchórzostwo (być może aluzja do faktu, że nie miał odwagi wyznać Kubie, że jest jego ojcem). Z kolei scena, w której Piotruś prezentuje mu umiejętność latania wydaje się być metaforą dążenia do sprawienia, żeby ojciec był z niego dumny.
Hak – archetyp złego ojca. Postać Haka opiera się na utworzonym w dzieciństwie micie ojca-łowcy przygód. Na początku imponuje Piotrusiowi, jednak wkrótce go zawodzi. Jest okrutny, brutalny, a zarazem tchórzliwy (tę cechę przejął od Kundala). Jego relacja z Obfitką to odbicie historii rodziców Kuby – ojciec opuścił (zdradził) matkę. Jak wspomniałem, Kuba stworzył postać Piotrusia Pana, żeby przerzucić na nią odpowiedzialność za swoje czyny. Jednak później się z nim utożsamia, dlatego ktoś inny musi być winny. Tym kimś staje się zły ojciec (stąd ucięcie ręki i zastąpienie jej hakiem).
Folos – archetyp dobrego ojca. Jest mądry i opiekuńczy, a w sytuacji zagrożenia bez wahania rzuca się Piotrusiowi na pomoc.
Dzwoneczek – Prowadzi Piotrusia do Nibylandii niczym szamański przyjazny duch i broni go (zwłaszcza przed kobietami). Broni też samej krainy (dlatego zabija Różę, żeby nie mogła ujawnić prawdy, co zniszczyło by iluzję). Jednocześnie odgrywa rolę sumienia. Poprzez swoją kobiecość ma nad Piotrusiem/Kubą władzę. Zestawienie jej z Piotrusiem Panem ujawnia komplementarność tych 2 postaci. Wydaje się, że razem tworzą jedną osobowość. Dobrym tropem może być koncepcja Junga. Jeśli ją przyjmiemy, Dzwoneczek łączy w sobie animę i personę, zaś Piotruś Pan animus i cień.
Postacie kobiece – kobiecość stanowi zagrożenie, co nawiązuje do lęków i obsesji Kuby.
a) syreny – niszcząca mężczyzn seksualność
b) Tygrysia Lilia – zaborczość
c) Róża – opiekuńczość. Pozornie ta cecha nie stanowi zagrożenia, ale buduje „normalność”, co przybliża do ujawnienia prawdy. Dlatego to Róża odkrywa, czym jest Skarb i dlatego musi zginąć.
Chłopcy - byli jedynymi przyjaciółmi, jakich Kuba kiedykolwiek miał. I podziwiali go. Dlatego daje im wstęp do wykreowanej przez siebie krainy.
Kot - kot też przyjaźnił sie z Piotrusiem/Kubą. Ale to wspomnienie jest jest zakotwiczone w rzeczywistości (na początku kot nie trafia do Nibylandii), przez co stanowi zagrożenie i musi zostać odesłany.
